Sevdiğin insanları sahiplenme.Onlardan ayrılmak istememe gibi bir özelliğim var.Sevgimi onlarla paylaşmak istiyorum.Minik bir kuş ötünce benimle sevinsinler istiyorum.Onların uzaklarda olmasına dayanabilirim.Sevgimden hiç azaltmadan.Bekleyebilirim..
Yinede sevdiğim insanların senede bir olsa da iyiyim dediğini de duymayı isterim..Herkesi sahipleniyorum aslında..Bilerek değil.Yıpratmadan sadece kendim görebileceğim şekilde sahipleniyorum.Bende vefasızım biliyorum.Bazen aylarca M.C yi yada B yi aramadığım zamanlar oluyor.Ama M.C sen bunu hak ediyorsun demek istiyorum ama öyle çok benziyoruz ki bu konuda sana kızamıyorum..
Aslında konu şu Eczaneci Teyzem dükkanını değiştirdi.Öz teyzem değil ama ona çok alışmıştım.İlk tanıştığımız zamanlar aklımda.
Babam yürüyüş maksatlı aşağı inerken benimle çıkıyordu sabahları hemen evimizin yanı eczacı kaynıyor ama ben onu seçmiştim.Evet o yaşında sabahın 6 sında gelip etrafı derleyip topluyor kendi dükkan önünü süpürüyordu.Babama bir sabah " Ben bu teyzeyi çok sevdim " dedim. O da nedenini sordu ." Çalışkan kadınları severim çünkü " dedim hele ki bu yaşta.O günden itibaren karar verdim ben onu sevmiştim oda beni sevmeliydi.Nitekim kalbinin kapılarını açmayı başardım.Her sabah okula koşarak giden kızıydım.O yoksa merak ediyordum.Hastamı düştü kaldı mı.Bazen görmediğimde not yazıp dükkandan içeri atıyordum.Birbirimizi o kadar çok seviyorduk ki artık babamlara şaka ile karışık kızıp " o benim kızım " diyordu.Kardeşim bu duruma şaşırıp kalıyordu abla o kadar yaşlı kadınla nasıl arkadaş olabildin.Sonra Kerem ile tanıştılar.Arada olmadığı zamanlar endişe olurdum hatta bir kere gözünden ameliyat olmuştu da korkmuştum.Bir gün dedi ki bu bir kaç ay önce "Ben gidiyorum artık buradan benim yeni yerime gelirmisin?" şaka yapıyor olmalıydı her sabah kime kolay gelsin diyecektim kimin arkasından gizlice yürüyüp sarılıp öpecektim.Gidiyordu ve ben affalamıştım "Neden dedim?" .."Çünkü burada yeterince para kazanamıyorum" dedi.Haklıydı oda haklıydı..Günler geçti o gitmedikçe ben mutlu oluyordum.Ben açken hissediyordu sanki "Gülnihâl aç mısın bisküvi ister misin?" genelde o günler beş kuruşum olmaz o kadar mutlu oluyordum ki alt tarafı bir kıtır büskivi ama mutlu ediyor insanı..Ve bir kaç gün önce 3,4 gündür sabahları açmadığından evhamlandım gene bir baktım başı dolu normalde girmem başı doluyken dükkana ama merak içindeyim.Meğer taşınacaklarmış.Üzüldüm elini öpüp çıktım.Sabah oldu ne göreyim dükkan toplanmış ama kendisi yok yine baktım dükkan bomboş bir kaç koli.Ne telefon ve adres alamamıştım.Eve geldim internetten araştırdım eczane yerini tabi hala burası kayıtlıydı..
Kardeşim kapıyı çaldı " Abla teyzen burada bak koş " dedi.İndim hemen ama yok kapı kilitli birde ne göreyim karşı dükkandaymış vedalaşıyormuş koştum öptüm hemen " canım kızım benim biliyorsun ben her gün sana dua ediyorum gel bana ne olur " dedi " gelmem mi "dedim.Gitmem mi..Ne bileyim ayrılıkların insanı olamadım hiç.Biriyle ayrılırken kitlenirim ben böyle boş boş olurum.İçimi yer özlem..Her sabah benim için dua edişini özleyeceğim artık.Bazı günler deney malzemelerimi görür " Erlen,büret,pipet,piset.... bak gördün mü unutmamışım" der gülerdi.Şimdi ben her sabah kime "Allah emanet ol "diyeceğim kimin arkasında koşup " böh" diyip sarılacağım..Birileri giderken arkada kalanlar var ya işte o koyuyor adama..
Biliyorum onu sevmeyi hiç bırakmayacağım..Onu görmeye de gideceğim.Ama her gün görememek üzecek.Biliyorum ama dedim ya sevgide mesafelerin anlamı olmuyor benim için bir gram azaltmıyor.Sevgimi daha da büyütüyor..
Allah'a emanet ol Teyzeciğim bilirsin demiştim sana Allah'a emanet ettiğimizi görmeden ölmezmişiz..
Yinede sevdiğim insanların senede bir olsa da iyiyim dediğini de duymayı isterim..Herkesi sahipleniyorum aslında..Bilerek değil.Yıpratmadan sadece kendim görebileceğim şekilde sahipleniyorum.Bende vefasızım biliyorum.Bazen aylarca M.C yi yada B yi aramadığım zamanlar oluyor.Ama M.C sen bunu hak ediyorsun demek istiyorum ama öyle çok benziyoruz ki bu konuda sana kızamıyorum..
Aslında konu şu Eczaneci Teyzem dükkanını değiştirdi.Öz teyzem değil ama ona çok alışmıştım.İlk tanıştığımız zamanlar aklımda.
Babam yürüyüş maksatlı aşağı inerken benimle çıkıyordu sabahları hemen evimizin yanı eczacı kaynıyor ama ben onu seçmiştim.Evet o yaşında sabahın 6 sında gelip etrafı derleyip topluyor kendi dükkan önünü süpürüyordu.Babama bir sabah " Ben bu teyzeyi çok sevdim " dedim. O da nedenini sordu ." Çalışkan kadınları severim çünkü " dedim hele ki bu yaşta.O günden itibaren karar verdim ben onu sevmiştim oda beni sevmeliydi.Nitekim kalbinin kapılarını açmayı başardım.Her sabah okula koşarak giden kızıydım.O yoksa merak ediyordum.Hastamı düştü kaldı mı.Bazen görmediğimde not yazıp dükkandan içeri atıyordum.Birbirimizi o kadar çok seviyorduk ki artık babamlara şaka ile karışık kızıp " o benim kızım " diyordu.Kardeşim bu duruma şaşırıp kalıyordu abla o kadar yaşlı kadınla nasıl arkadaş olabildin.Sonra Kerem ile tanıştılar.Arada olmadığı zamanlar endişe olurdum hatta bir kere gözünden ameliyat olmuştu da korkmuştum.Bir gün dedi ki bu bir kaç ay önce "Ben gidiyorum artık buradan benim yeni yerime gelirmisin?" şaka yapıyor olmalıydı her sabah kime kolay gelsin diyecektim kimin arkasından gizlice yürüyüp sarılıp öpecektim.Gidiyordu ve ben affalamıştım "Neden dedim?" .."Çünkü burada yeterince para kazanamıyorum" dedi.Haklıydı oda haklıydı..Günler geçti o gitmedikçe ben mutlu oluyordum.Ben açken hissediyordu sanki "Gülnihâl aç mısın bisküvi ister misin?" genelde o günler beş kuruşum olmaz o kadar mutlu oluyordum ki alt tarafı bir kıtır büskivi ama mutlu ediyor insanı..Ve bir kaç gün önce 3,4 gündür sabahları açmadığından evhamlandım gene bir baktım başı dolu normalde girmem başı doluyken dükkana ama merak içindeyim.Meğer taşınacaklarmış.Üzüldüm elini öpüp çıktım.Sabah oldu ne göreyim dükkan toplanmış ama kendisi yok yine baktım dükkan bomboş bir kaç koli.Ne telefon ve adres alamamıştım.Eve geldim internetten araştırdım eczane yerini tabi hala burası kayıtlıydı..
Kardeşim kapıyı çaldı " Abla teyzen burada bak koş " dedi.İndim hemen ama yok kapı kilitli birde ne göreyim karşı dükkandaymış vedalaşıyormuş koştum öptüm hemen " canım kızım benim biliyorsun ben her gün sana dua ediyorum gel bana ne olur " dedi " gelmem mi "dedim.Gitmem mi..Ne bileyim ayrılıkların insanı olamadım hiç.Biriyle ayrılırken kitlenirim ben böyle boş boş olurum.İçimi yer özlem..Her sabah benim için dua edişini özleyeceğim artık.Bazı günler deney malzemelerimi görür " Erlen,büret,pipet,piset.... bak gördün mü unutmamışım" der gülerdi.Şimdi ben her sabah kime "Allah emanet ol "diyeceğim kimin arkasında koşup " böh" diyip sarılacağım..Birileri giderken arkada kalanlar var ya işte o koyuyor adama..
Biliyorum onu sevmeyi hiç bırakmayacağım..Onu görmeye de gideceğim.Ama her gün görememek üzecek.Biliyorum ama dedim ya sevgide mesafelerin anlamı olmuyor benim için bir gram azaltmıyor.Sevgimi daha da büyütüyor..
Allah'a emanet ol Teyzeciğim bilirsin demiştim sana Allah'a emanet ettiğimizi görmeden ölmezmişiz..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder