zor

Hayatımın kolay olacağını düşünmüyorum ama bu kadar zor olacağını da düşünmedim..

Ev ve iş arasında ölüyorum yetmiyor ailemin hedeflerine uymayı istiyorum onların beklentileri için çırpınıp duruyorum günde 4 saat uykuyla perişan bir zombi gibiyim.Ama çok mutluyum çünkü ailemi ,kardeşimi mutlu etmeye bayılıyorum arada dert yakındığımda her insan gibi benimde arada yorgun olduğumu söylediğim kısımlarda yüzler buruşsa da atık çenemi kapalı tutmayı öğrendim..Kendi başıma kaldığımda yorgun olduğumu kendime söyleyip sağ elimle sol elimi avutuyorum.

Kendi kendime destek olup kendi kendime kol kanat geriyorum.

Yalnızım yalnızlığa alıştım ama bir yokluk var ki ona alışamıyorum ne zormuş bu sevda işleri..

Yine de iş yoğunluğu o konuya da iyi geliyor ziraa kendimi parçalayana kadar çalışıp kendimi öldürecek boyutlara getirip kafamda tek bir düşünce bırakıyorum "uykum var."..Genelde derslerde uyuya kaldığım halde hocalar çalıştığım için kızmıyorlar ,normalde olsa baya azarı yemiştim ama devamlı kayık gözlerle bakmama alıştılar..Birde speaking sınavı var ona çalıştım "Oh my Godness." ve çok gerginim bugünde "GodFather 3" var sabırsızlıkla izlemeye çalışacağım ama devamlı gıcık müşteriler gelmese süper olacak..

Hoşçakalın..