En zoru çok istediğim bir şeyin ölmesi için dua etmekti ..Günün sonunda şu an gayet iyiyim .. Ne kimseyi üzüyor nede genel kederimi belli ediyorum . Çoğunluk keyifliyim . . Beni en yıpratan anlardan biri ağrı kesici olmadan kürtaj ile diğer bebeğe yapılan müdaheleydi canımın acısı ile ısırdığım kolumu ve çığlıklarımı unutamıyorum .. Bir yeni hamileliğe bir süre uzak olmak istiyorum tekrar aynı süreçler çok kalp kırıcı olabilir. O yüzden anda kalıp içimde kabullenmeli ve yoluma öyle devam etmeliyim ama neden demiyorum , niçin ben demiyorum bunu yaşamam gerektiğini biliyor ve hiç kızmadan devam ediyorum..Andayım. Diyorum ya kimse anlamıyor (beni düşüncelerimi değil.) bile üzüldüğümü ..Hatta ben bile keyifliyim çoğunluk .Kimsecikleri üzmeden yürüyorum ..20li yaşlarımın başındaki o biraz sinirli kız bile kalmadı ki benden ,tanısanız sakinliğime şaşırırsınız. Okulda öğretmen arkadaşlarım bile nasıl bu kadar sakinsin diyorlar ..Öyle dingin öyle içsel olarak dengedeyim ki. (Okulda kimsenin haberi olmadı ,kimseler bilsin istemedim.)
Herşeye rağmen bu büyümek çok değişik bir olgu. Olsun diyorum yaşamadılar ama biraz bile olsun durdular benimle biraz da olsa ellerimi koydum karnıma , onlara müslin örtüler baktım .. Sevgiyle karşılıyorum gidişlerini .. Gelişleri güzel ve acılı olsa da bir dengenin ürünüydü tüm yaşananlar ..
Yazarken anlıyorum ki kabullenmişim içimde üzüntüm mutlak sevgiye evrilmiş ve kederim meleklerimin yanımda olduğunu düşünmeye dönmüş..Hayatıma giren herkesi bağışlıyorum , üzdüğüm herkesi seviyorum , hayatımdan kayıp olan giden herkesi özgürlüğe salıyorum .
Biliyorum ki bir gün benim de döngüm tamamlanıcak ve mutlak kaostaki en az enerjiye gideceğim..
