Bir hikaye anlatayım;

Uzak diyarların birinde herkesin iyi olduğuna inanan bir kız vardı.Aşk denilen şeyin bir kere olacağına inanır.Birini çok severse onunda onu çok seveceğini düşünürmüş.Bu yüzden ailesini ,arkadaşlarını çok severmiş.
Bir gün kız bir yazı okumuş.Birinin yazdığı ilgisini çekmiş."Acaba bu güzel insan kimdir ?" diye düşünmüş.Kader bu ya o kişi ile tanışmış.
Onun varlığını hiç yadırgamamış kız.
Sanki bir ömürdür zaten onu tanıyormuş gibi hissediyormuş.
Halbuki ne tanıyormuş ne yüzünü görmüş.Ama yine de bir cesarettir tanımak istemiş.Sevmiş besbelli onu.Ama ya saçma sapan biriyse,ya şöyleyse böyleyse diyip durmuş.
Bir yandan "aman sende önemli olan iç güzelliği" demiş..
Gel zaman git zaman büyümüş kalbi..
Bir gün istemediği halde nasıl olduğunu anlamadan dökülü vermiş sözler testiden.
Sırrı açık kalmış kızın.Korkmuş biraz.Endişe etmiş.
Fakat oğlanda ona karşı hisler beslediğini söyleyince kız büsbütün sevinmiş.Kader bu demiş içinden kader.Yoksa olabilir mi? böyle bir şey..
Artık hayatı tek kişilik değilmiş.Artık sadece o yokmuş.Biz varmış kız için.Kıza göre, kız çok severse oğlanda çok severmiş.Kız çok sevmiş.
Halbuki doğanın kuralları olduğunu bilmiyormuş bu kız..
"Çok seversen en çok sen üzülürsün." demiş arkadaşları "Aklını başına topla aldatılırsın çok safsın." demiş diğer arkadaşları..
Kız inatla başını sallamış."Hayır asla inanmam." demiş kız.
Onun sevdiği kişi asla yapmazmış böyle şey.Öyle düşünmüş kız.İçine kuşku sokmamış.Bir sır gibi saklamış sevdiğini.Nazar değer diye bir kaç kişi dışında kimselere dememiş.Halbuki onlara da söylemek değilmiş niyeti ama hatır kalırmış.Neyin hatırı oda bilememiş.
Günler hızla geçmiş.
Kağıtlara resimler karalamış durmuş.Kağıtlara isimler karalamış kız.
Gün gelmiş.
İki dünya bir olup güneş doğunca ikisi karşılaşmış.Sanki hep tanır gibi.Bazen olur ya sanki hiç anlatmadan bilirsiniz.Bir bakışta anlarsınız.Hep varmış gibi kız öyle sanmış.
Ve yüreğinin güzelliğini açmış tüm sevgisiyle.Hiç kimseye açmadığı gibi..
Kız sanmış ki yüreğini oğlana emanet ederse korur ve oda kendi yüreğini ona verir.
Gel zaman git zaman havalar değişince oğlanda değişmiş.
Kız biliyormuş hissediyormuş.Hissettiğinden korkuyormuş.Kendini anlatamıyor.Anlatamadıkça çaresizce çırpınıyormuş.Ve daha çok sevgi vermek istiyormuş.Çünkü severse düzelirmiş sanırmış kız.O yüzden çok sevmiş.Yüreğinin almayacağından çok sevmiş.Masumca.
Hiçbir beklenti içinde olmadan seviyormuş.
Arkadaşları "Çok güzel kızsın niye kendini üzüyorsun bu kadar boş ver.." demişler.Ama o kararlıymış ne olursa olsun değeceğine inanıyormuş.Bir kere daha kulak tıkamış.
Dünyanın ne kadar küçük olduğunu bilmez herkes.
Geceleri geçmiyormuş.
Çaresiz geceler gündüzleri kovalamış.
Kız biliyormuş eğer bu hataysa kimseye itimatı kalmayacakmış.En safça duyguları boşa gidiyormuş sanki.Bir gün daha net anlamış bir şeyleri ama dillendirememiş.
Bir gün oğlan söylemiş her şeyi kıza.
"Ben senin beni sevdiğin gibi sevmedim ki seni." bir ok gibi fırlamış sözler kızın kalbine.
Kızın başka hiçbir söze ihtiyacı yokmuş.
Anlamış her şeyi.Yüreği öyle bir bağırıyormuş ki başka bir şey duymamış.
Haklı çıkmamış kız.Çok sevince sevilmediğini görmüş.Sevmek,değer vermek,beklemek bunların hiçbir anlamı yokmuş insanların üstünde.
Kız o gün kaybetmiş mutluluğunu..
Bir sandık açmış.
İçine kalbini koymuş birde gülücüklerini.
"Olurda bir gün gerçek sevgiyi bulursam "demiş kız "bu sandığı açacağım." ve asma kilidi takmış sandığa.Sandığı odanın en gizli yerine koyup üstüne yorgan atmış.Kimse görmesin diye.
Günler geceler geçmiş..
Kız hep mutluluğu beklemiş.
Kim bilir belki bir gün o kuşun kanadından bir tüy düşer ve kızın omzuna konar..
Kimse bilmemiş.Kız bilmemiş.Sonunu kimse bilmemiş.
Öyle kalmış.
Notlar..Geride..