Bir garip hüzün çöker insana
El ayak çekilince
Tek başına kalırsın dünyada
Etraf sessizleşince

İnan bu ev alışamadı 
Hiçbir zaman sensizliğe
Şimdi sensizlik oturuyor 
Kalkıp gittiğin yerde

Yalnızlığa elbet alışır bedenim
Yalnızlıkla belki de başa çıkabilirm
Çok zor gelse bile yaşar öğrenirim
Sensizlik benim canımı acıtan

Bir derin korku düşer ruhuma
Duvarlar seslenince
Karanlık oyun oynar aklıma
Gölgeler dans edince

İnan bu ev alışamadı 
Hiçbir zaman sensizliğe
Şimdi sensizlik dolaşıyor 
Çıkıp gittiğin bu evde