Dal kırılınca yeni filizi ümit ederiz

Kendimde gördüğüm benliğimin bana yarattığı bir savunma mekanizması öyle bir hal almaya başladı ki kendimi dahi kendimden dışlar hale geldim kendi kendimin içine gömülüyorum bazen.Bugün E. bana şöyle dedi "Çok fazla dalıyorsun neden ,niçin bir sorunun mu var?" gerçekten dostça bu soruyu uzun zamandır duymamıştım.Daldığımın farkında değildim..Derste sık sık dalıyormuşum..
Bazen biz ne yaparsak yapalım bazen iyileşmek kolay olmaz.Toparladığımız anlarda bile tam toplu olmamamız bu yüzdendir..
Bazen şöyle düşünüyorum ki ben umursamaz ve gamsız olsaydım daha rahat olurdum onun yerine böyle bir kızım işte..
Yüreğimde gerçek bir hayalperest var ama beynim ile kalbimle öyle yaralar aldım ki mayından çıkan şarapneller tüm vücuduma isabet etmiş parmak ucumu hareket ettirsem canım yanıyor belki bu yüzden uyumayı seviyorum birde anlıyorum ki çalışmak vücud olarak beni mahvetse bile o yoğunlukta ikinci bir benliğim yok oluyor.
En son ne zaman uykum haricinde düşüncesiz kaldım geçen yaz başları mı?
Ne kadar uzak geliyorlar değil mi halbuki bana sorsanız her şey dün gibi..Yoo alıştım bu duruma..Yalnız olmadığım zamanlar bunalıyorum bazen insanlar,insan yüzleri,sesler,cevap verme isteğim..Halbuki bugün elimde kitap metroda ayakta kitap okuyorum..Beynim ve ben birde kitap diğer insanları siliyorum yok aslında onlar..Söylemiş miydim metrolarda kendimi çok yalnız hissederim ben onların dünyasına ayak uydurmuş rolü yaparken onlar fark etmezler..
Bazen diyorum kendi kendine neden bu yaşadıklarımız.Tüm bu inişli,çıkışlı hayatlar ve mecburiyet.Birde kaderin bana çizdiği yollarda kayıp olup gidiyorum.Mutsuzum sanıyorsunuz değil mi?Hayır bilakis mutlu bile sayılırım..
Ama hep bir eksilti var bende bir yanım hep konuşup durur biraz sessiz bir tiptir bir yanım ,hoyrattır ,yalnızlığı sever bir yanımda olabildiğince heyecanlı,konuşkan..Ben kendime sıkışmış biriyim tek fark eskiden konuşkan yanım olan sağ benliğim daha belirgindi böyle düşünmezdim..
Sadece yaşım ilerlemedi ,deneyerek ,düşe kalka,dizlerimi ve kalbimi kanatarak büyümek adını verdikleri bu iğrenç oyuna beni dahil ettiler..Ben hiç böyle şeyler düşlememiştim..
Düşlerim çok sıradandı hep ;"Bir bilim kadını olabilirim yada asker bence ben dövüşmeyi öğrenmeliyim.Sonra anne olurum hem anne hem kahraman olurum birini severim evlenirim işte bir bahçemiz olur mesela.Yada ben Newyork'a giderim yok canım almazlar beni oralara,bugün oturup roman yazmaya başlasam ama sıkılırım kesin hem parmaklarım ağrır,resim yapsam boya almam lazım."
İşte böyle şeyler düşündüklerim..
Bazen aynı anda binlerce düşüncenin siz onları anlamadan geçtiği olur mu? Benim oluyor işte..
Bugün yazmak istedim çünkü kaç gündür yolda yürürken düşüncelerim çoğaldı ve aklım daraldı eğer yazmazsam bunları daha çok çoğalacaktı ve yarın yada diğer dün gülümsemem azalacaktı tanıyorum kendimi değişen şeyler var.
Yine de değişmeyen bir kız var kalbimde onu seviyorum o sakindir kızmaz öyle kimselere o benim yanımdır bazen insanlara onu fark etmeden gösteriyorum bende farkında değilim ve onlar bana şöyle diyorlar E. nin ve G. nin dediği gibi "Öyle kibar öyle zarifsin ki şaşırıyorum ne yapacağın önceden belli, bir insan nasıl böyle olabilir,bir havailik yok sende..."..Doğrusu o an utandım bir müşterimde o günlerde "Sırf senin için geliyorum bu zarifliğin hanımefendiliğin için." gibi bir şey demişti..Halbuki o yanımı göstermekten korkarım ama göstermişim fark etmeden.Korkarım çünkü en çok o incinir..Ben hem korkarım "Sen çok iyi bir kızsın." diyenlerden öyle hep kırıldım ben hep onlar kırdı beni..O yüzden hem utanırım hemde korkarım..Ben kabayım aslında değil mi öyle düşünün kötüyüm mesela iyi demeyin bana kırılıyorum..
Aslında kafamda binlerce düşünce vardı ama unutum ve birazda rahatladım diyebilirim..
Bu uzun yazıyı okuduğunuz için öpücükler..
Gorgeous Gülnihâl

Birde kızım olursa böyle olur mu acaba animasyon falan ama merida nın çocukluğu ayrı güzel ...Öff iğrençsin :)