Öyle zor ki bazı şeyler. Öyle acı ki. Sizden ayrılmak hiç şansınızın olmaması ve sizi hiç öpememiş olmak ..Karnımda sizi korurum sanmıştım ama ikinizi de koruyamadım. Affedin bebeklerim. Cinsiyetlerinizi bile öğrenemeden ,sizle ilgili hayallerimin yüzde 1ini bile yapamadan ben sizi öpemeden ben gitmenize izin vermek zorunda kaldım.
Siz hep benim bebeklerim olarak kalacaksınız. Ben hep sizin anneniz olucam. Özür dilerim bebeklerim ,vücudum da tutamadım sizi..Siz bir mucizeydiniz halbuki iki miniktiniz. Âmâ kader, genler ..Engel oldu ..
İsyan etmiyorum , Neden ben demiyorum. Kendi kendime ya bebeklerimin başına büyüdüklerinde amansız bir dert gelseydi diyorum ..Teselli oluyorum . Siz zaten melektiniz. Benim bebeklerimdiniz.
Unutur muyum bu kederi. Bilmiyorum. Kemoterapi ilacı verdiler saçlarımı döktüm ne uğruna birinizi daha kaybetmem için ,mecburdum birinizin yaşama şansı yoktu o yüzden benim de yoktu. Saçlarım dökülürken , memelerimden süt gelirken, ben rüyalarımda bebek emzirirken ,kasıklarımda ağrılar ve kanamalar ile yatarken bedensel bu ağrıların hiç biri sizi kaybettiğim an kadar acı değildi.
Sizi istedim ,sizi bekledim. Üzgünüm yavrularım ..Affedin annenizi o sizi besleyemedi karnında ..Sağlık veremedi size ..
Sizi hiç unutmayacağım.
Sonsuza kadar gönlünde sönmeyecek 2 mum dikilmiş olan anneniz G.
Hamileliğimin başında hep bu şarkıyı dinlemiştim ama çok kısa sürdü bu şarkı bana sizi hatırlatıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder