2 ay önce benim hayatımın en berbat günleriydi.
En çok acı çektiğim zamandı.Acım çok azalmadı ama ayakta durabiliyorum.
2 ay önce öyle kötü üst üste geldi ki acılarımı tam yaşayamadım.
Bu yüzden bir aptallık çöktü üstüme.Önce bir yumruk yiyip sonra diğer yanağınıza yumruk yiyince en sonra biri burnunuza yumruk atınca nasıl sersem hatta travma yaşadığınızı düşünün.
Hiçbir şeyde gözüm yok.
Yaşayanlar yerlerinde sağ olsunlar.
Ben dedemi istiyorum.
2 ay önceye dönüp ramazan bayramında ona "kendine iyi bak." diyip yanaklarını öptüğüm.Ki o yanaklar nasıl sıcaktı.Sevdiklerimi çok doya doya öpmedim ben.Hep bir eksik bıraktım.Kendim için bile öpmedim.Keşke daha çok öpebilseydim dedemi.
Keşke göğsüme bastırıp "dedem" diyebilseydim dolu dolu.
Ama öyle inandırmıştı ki güçlü duruşuna beni.Morgda onu görmesem inanamazdım.
Sanırım en muhtaç olduğum anda dünyada tüm sevdiklerim beni yalnız bırakmıştı.Acımı kendim taşımalıydım.
2 ay geçti.
Yemek yiyorum,uyuyorum ,gülüyorum,ağlıyorum.Ama 2 ay önceye dönemiyorum.
Bir anda yağan ağlama krizlerimi durdurabilsem hayat daha kolay olabilir.
Mızmız bir kız değilim.
Hatta ağlamam ani baskınlı ve anlıktır.
Ama ne yapayım özledim.
O dağ gibi adam.Gerçekten dağ gibi ya kapı kadar adam.Bir anda kayıp gitti.
Sevineyim mi gördüm diye üzüleyim mi..
Biliyorum herkes ölecek.
Bende öleceğim.Üç kuruşluk bedenim toprak olacak.Ama sevdiklerim ölünce olmuyor.
Nazilli eskiden benim için Dedem demekti tamam anneannem var ama dedemin gücü çok başkaymış daha net görüyorum.
Zavallı anneannem aklı yerine geldikçe okşayıp resimlerini öperken..
Yarın dedemin elini öpemeyecek olmam gerçeği.
Bayram gibi değil.
Sıradan bir gün gibi.
Öyle işte.
2 ay önceye geri dönsem yine keder.
Yine keder.
En çok acı çektiğim zamandı.Acım çok azalmadı ama ayakta durabiliyorum.
2 ay önce öyle kötü üst üste geldi ki acılarımı tam yaşayamadım.
Bu yüzden bir aptallık çöktü üstüme.Önce bir yumruk yiyip sonra diğer yanağınıza yumruk yiyince en sonra biri burnunuza yumruk atınca nasıl sersem hatta travma yaşadığınızı düşünün.
Hiçbir şeyde gözüm yok.
Yaşayanlar yerlerinde sağ olsunlar.
Ben dedemi istiyorum.
2 ay önceye dönüp ramazan bayramında ona "kendine iyi bak." diyip yanaklarını öptüğüm.Ki o yanaklar nasıl sıcaktı.Sevdiklerimi çok doya doya öpmedim ben.Hep bir eksik bıraktım.Kendim için bile öpmedim.Keşke daha çok öpebilseydim dedemi.
Keşke göğsüme bastırıp "dedem" diyebilseydim dolu dolu.
Ama öyle inandırmıştı ki güçlü duruşuna beni.Morgda onu görmesem inanamazdım.
Sanırım en muhtaç olduğum anda dünyada tüm sevdiklerim beni yalnız bırakmıştı.Acımı kendim taşımalıydım.
2 ay geçti.
Yemek yiyorum,uyuyorum ,gülüyorum,ağlıyorum.Ama 2 ay önceye dönemiyorum.
Bir anda yağan ağlama krizlerimi durdurabilsem hayat daha kolay olabilir.
Mızmız bir kız değilim.
Hatta ağlamam ani baskınlı ve anlıktır.
Ama ne yapayım özledim.
O dağ gibi adam.Gerçekten dağ gibi ya kapı kadar adam.Bir anda kayıp gitti.
Sevineyim mi gördüm diye üzüleyim mi..
Biliyorum herkes ölecek.
Bende öleceğim.Üç kuruşluk bedenim toprak olacak.Ama sevdiklerim ölünce olmuyor.
Nazilli eskiden benim için Dedem demekti tamam anneannem var ama dedemin gücü çok başkaymış daha net görüyorum.
Zavallı anneannem aklı yerine geldikçe okşayıp resimlerini öperken..
Yarın dedemin elini öpemeyecek olmam gerçeği.
Bayram gibi değil.
Sıradan bir gün gibi.
Öyle işte.
2 ay önceye geri dönsem yine keder.
Yine keder.
Başın sagolsun.. Ölenler geri gelmiyor işte. Şimdi yanımızda oldukları zaman asıl kıymetlerini bilmeliyiz..
YanıtlaSilcanım benim üzülme. senin yine güzel anılarla hatırladığın bi deden varmış. dedem ben çook küçükken ölmüş hatırlamıyorum :( babamın babasını aile küslüğü yüzünden tanıyamadım bile. öldüğünü akrabalardan duyduk mesela. insanın hayatında dedesi olması nasıl bir şey bilmiyorum :( bunu güzelliği tattığına sevinmelisin. Allah'm başka ölüm acısı yaşatmasın sana ve hiçbirimize.
YanıtlaSil-
nyks
Ne denir bilemedim ama bir şey yazmak da çok istedim işte. Dedemin öldüğü zamanları hatırladım... Çok küçük de denilemeyecek bir yaştaydım. Baba tarafımın en sevdiğim insanıydı o ama ilk o veda etti... Çok ağladım gecelerce... Çok üzüldüm. Neye fayda? gelmedi geriye. Şimdi yıllar geçti üzerinden. Çok belli başlı, az şeyler var hafızamda çünkü hayatının son yıllarını hep hastanelerde geçirdi. Çok göremedim onu. Ve ben sevgimi çok belli edebilen bir insan da olmadım hiç bu yüzden hiç dedecim deyip sarılamadım. Hala böyle odunum. Şimdi diğer dedem 85'inde. Biraz huysuz biraz da tonton dede rolü yapıyor bana. Alzheimer hastalığı yüzünden bazen bizi tanıyamıyor. Gerçi beni tanıyor... İpek'im diyor... Babamı da tanıyor. Ama öz kızı olan annemi hiç tanıyamıyor. Teyzemlerin isimlerini sayıyor tutmayınca düşünüyor ama bir türlü annemin ismini hatırlayamıyor. Sanki en küçük kızının varlığını unutmuş gibi... Çok üzülüyorum bazen onu öyle görünce... Ve ben yapamıyorum. Gidip kocaman sarılamıyorum. En sevmediğim huyum da bu. Bir gün yine oturup ağlayacağım ve o zaman çok uzak değil biliyorum ama yapamıyorum. Çok şanslısın aslında. Dedenle ilgili hatırladığın güzel anıların var. Ben dedelerimden biriyle ilgili çok az şey hatırlıyorum. Diğer dedemin kıymetini ise o dedem öldükten sonra anladığım için çok geç kaldım diye düşünüyorum. Aah ah! Neyse... Hayat devam ediyor ve yaşamak zorundayız.
YanıtlaSil