Metro

Metrolar benim yalnızlığımı körükleyen en büyük felaket olmasının yanında günde en az 2 kere binmek zorundayım.Okula metro ile gidip geliyorum ziraa..
Metroya giderken yolda her zaman yalnızlığa bir adım daha yürürüm.Ve girdiğimde artık tamamen yalnızım.
Metro benim için anı olsa da aynı zamanda bir acı makinesi.
Beni acılara götürüyor sanki okul yerine.Metrodan inince yine normal ben olacağım.Bunu biliyorum.Tek umudum bu.
Metro bana burukluğumu,hayal kırıklıklarımı ve içerideki tüm insanların nasıl yalnızlaştığını gösterir gibi.Birbirlerini tanımayan onlarca insan.Metroya yetişmek için buna bende dahil çırpınıp dururlar.
Hepimiz umarsızca hayat denilen yerde yer kapar gibi yer kaparız en azından bir yer bulamasak bile uygun yerleri tutmaya gayret ederiz.Binemezsen hayattan yani metrodan atılmış bir diğer şansı yani metroyu beklemek zorunda kalırsın.
Metroya binmiş olmamış bizi şanslı yada şanssız yapabilir.
Fakat metro ne olursa olsun beni düşünce krizlerine sokuyor.
Metroya her binişimde dilime gelen bir şarkı var oda budur..